İtalyan şair, hikâyeci ve hümanist.
1313 yılında, zengin bir tüccarın gayri meşru çocuğu olarak Toskana’da doğdu. Çocukluğu Floransa’da geçti. Mutsuz bir çocukluk geçiren Boccacio, ilerleyen yaşlarda babasının himayesine girdi. İyi bir eğitim görme imkanına sahip oldu. Edebi alana ilgi duyuyordu. Ancak babası bu ilgisini görmezden gelerek iş öğrenmesi için onu Napoli’ye gönderdi. Napoli’de kilise hukuku okudu. Ayrıca “Decameron” dışındaki bütün edebi çalışmalarını burada icra etti.
Napoli’deki günleri, çalıştığı ve babasının ortak olduğu bankanın iflas etmesi ile son buldu. Babası bütün varlığını yitirdi (1340). Ekonomik zorluklarla baş başa kalan Boccacio, bundan sonra günlerini Floransa ve Napoli’de geçirdi. Bu arada sık sık gezilere çıktı. Daha sonra Floransa’ya yerleşti. Burada en önemli eseri sayılan Decameron’u yazdı. Bundan sonra klasik incelemelerle uğraştı. Eski Yunancayı öğendi. Ömrünün sonuna kadar kendini bilime verdi. Hayatının son dönemlerini yoksulluk içinde geçiren Boccacio, 1375’te hayatını kaybetti.
Boccacio’nun gençlik çağında yazdığı eserler arasında İl Filocolo (Aşk Üzgünü), İl Filostrato (Sevda Çeken), Maria ile ilişkisini anlattığı Fiemmetta ve mitolojik bir idil olan İn Ninfale Flesolano (Flesolano Su Perileri Toplantısı) bulunmaktadır. Boccacio’nun olgunluk çağında yarattığı Decameron’da yüz hikâye vardır. Her hikâye, XIV, yüzyılın bir yanını yansıtır. Hikâyelerdeki tipler çok çeşitli ve canlıdır. Boccacio, bu eseriyle İtalyan nesrinin ve hikâye türünün ilk yaratıcısı olmuştur.
Decameron
Eser, Boccacio tarafından 1348-53 yılları arasında bugün okunduğu formda icra edilmiştir. Decameron’da yüz hikâye vardır. Her hikâye, XIV, yüzyılın bir yanını yansıtır. Trajikomik olaylar, çeşitli tipler ve hikayelerdeki canlılık dönem edebiyatı açısından Decameron’u muazzam hale getiriyor. Biçimsel olarak, İtalyan klasik düzyazı geleneğinin en mükemmel örneğidir ve Rönesans edebiyatı üzerindeki etkisi muazzam olmuştur. Boccacio, bu eseriyle İtalyan nesrinin ve hikâye türünün ilk yaratıcısı olmuştur.