Alman felsefecisi ve matematik bilgini (1646-1716).
Leibniz, bir felsefe profesörünün oğludur. On beş yaşına geldiğinde Latince ve Yunanca’yı iyice öğrenmiş, skolastik öğretiyi kavramıştı. Kendisinden önceki filozofların eserlerini inceledi. 1663’te Leibzig’de bireyleşme konusundaki tezini verdi. Jena’da matematik öğrenimi yaptı ve bu sırada diferansiyel hesap ilkelerini saptadı. Aynı zamanda hukukla da ilgilendi.
1666’da “Hukukta Tereddütlü Durumlar” başlıklı bir doktora tezi hazırladı. Kimya deneyleri üzerine de çalıştı. Siyasal sorunlarla uğraştı. 1672’de Paris’e gitti. O dönemin büyük aydınlarıyla tanışma fırsatı buldu. Burada matematikteki incelemelerini derinleştirdi. 1876’da Hannover’e çağrıldı. Başlıca felsefe eserlerini de burada yazdı.
Leibniz, bir yandan da politikayla ilgilendi. İmparatorlukta Alman prenslerinin haklarını savundu (1678). Diplomatik görüşmelere katıldı. 1684’te matematikte “sonsuz küçükler hesabı”nın ana hatlarını kapsayan bir eser yayımladı. Tarihçi olarak da tarih bilimine karşı farklı bir bakış açısına sahipti. Daha pek çok konuyla da ilgilendi ama Leibniz, bir filozof olarak önemli bir yere sahipti.
“Bilgi, Gerçek ve Fikirler Üzerine Düşünceler” adlı eserinde Descartes’tan (Dekart) ayrılarak mantıksal imkân ile var oluş imkânı arasındaki ayırımını ortaya koydu. Dekartçılığa karşı maddenin yer kaplayan bir öze değil, enerjiye sahip olduğunu savundu.
Leibniz, düşüncelerinin tümünü üç büyük eserinde açıkladı. “İnsan Belleği Üstüne Yeni Denemeler” de bilgi sorununu ele aldı. Locke’un “boş levha” tezine karşı “doğuştan var olan düşünceler” tezini savundu. “Teodise Üstüne Denemeler” adlı eserinde kötülüğün varlığı ile Allah’ın varlığını bağdaştırmaya çalıştı. Ona göre dünyadaki kötülük mümkün olan kötülüğün en azıdır. Leibniz’in felsefesi, ruhçu ve dinamik bir idealizmdir. Bilgi nazariyesi konusunda da duyumculuk ile akılcılığı bağdaştırma çabasındadır.